Çıraklar (1980)
Türkiye’nin ilk sinema TV Bölümü İzmir’de Ege Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi içinde rahmetli-değerli hocam Prof. Dr. Jur Alim Şerif Onaran tarafından açıldığı için, İstanbul’dan İzmir’e onun asistanı olarak gitmiş, göreve başlamıştım.
O günlerde tam bir kültürel çöl olan İzmir’de sinema ile ilgili birşeyler yapabilmek (etkinlik, fim, yayın) çabası içindeyken, İstanbul öncesi kurucular arasında bulunduğum ve sinematek bölümünü yönettiğim İzmir Sinema ve Kültür Derneği’nin düzenlediği “Bağımsız Filmler’ temalı festivale filmleriyle davet ettiğim, tanıştığım Muammer Özer’le dostluğum ilerledi…Yıllar sonra İzmir’i ziyaret ettiği bir günde öğrencilerimden İbrahim Öğretmen ile (daha sonra Paris’e yerleşti, Gökşin Sipahioğlu ile uzun süre çalıştı) fotoğraf çalışmaları sırasında gözlediğim bir kenar semtteki artık camları değerlendiren işliklerden-işçilerden söz ettim. O günlerde Refik Durbaş’ın şiirinden, Livaneli’nin bir şarkısı da kulaklarımızdaydı.
ÇIRAK ARANIYOR
Elim sanata düşer usta
Dilim küfre, yüreğim acıya
Ölüm hep bana
Bana mı düşer usta?
Sevda ne yana düşer usta
Hicran ne yana
Yalnızlık hep bana
Bana mı düşer usta?
Gurbet ne yana düşer usta
Sıla ne yana
Hasret hep bana
Bana mı düşer usta?
Şiiirin dizeleri içsel-düşünsel bir yol haritası oldu. İşlikte çıplak elle cam işçiliği yapan kadın-erkek-çocuk bu insanların yaşantısını birlikte filme aldık. Kurgusu vb. İsveç’te Muammer Özer tarafından yapıldı. Film bittikten sonra gönderildiği bazı festivallerde beğeni topladı, örneğin Leipzig aldığı onur ödülü gibi…Film, 1980’li yılların başındaki iş/işçi yaşamına da bence çok iyi bir belge/tanıklık oldu… (Oğuz Makal)
